De stad met slaapgebrek
Het is ongeveer vijf uur in de middag, maar het jongentje in de New Yorkse metro valt bijna om van de slaap. Hij leunt tegen zijn zus aan en doezelt weg. Voor de tweede keer in New York, de stad die nooit slaapt en meer mensen kent die er zouden willen wonen dan daadwerkelijke inwoners. Het reiscliché is waar; iedere keer dat je een stad bezoekt, leer je deze op een andere manier kennen. De eerste keer was alles nog nieuw en filmisch, deze keer is alles anders en wat meer realistisch. Alsof de oogverblindende glimlach die iedere bezoeker met een 'How are you?' verwelkomt is weggevallen om plaats te maken voor wat er echt leeft.
Ik ben hier in het kader van P!oneers, een uitwisselingsproject waarbij in het kader van de 400-jarige band tussen Amsterdam en New York 20 actieve jongeren uit beide wereldsteden bij elkaar zijn gebracht om te praten over hoe beide steden verbeterd kunnen worden. Het voordeel van zo'n uitwisseling is dat je niet alleen de toeristische facade ziet maar dat je ook plekken ziet die je anders waarschijnlijk niet zou zien en verhalen hoort die je anders waarschijnlijk niet zou horen.
Zoals hoe één vrouw genaamd Majora Carter een stukje van de Bronx dat als een soort publiekelijke vuilnisbelt werd gebruikt, heeft opgeeist en in een liefelijk parkje heeft getransformeerd. Een stukje groen temidden van een metaalverwerkingsbedrijven in de schaduw van hoge treurige flatgebouwen dat aangelegd is en onderhouden wordt door ex-gedetineerden. Dit zijn vaak jonge mannen in de bloei van hun leven die cursussen krijgen over het milieu en ecologisch verantwoord bouwen in de hoop dat ze zo niet in oude destructieve patronen vallen. In en wijk waar 1 op de 3 kinderen astma heeft is zo'n park dat ook dient als ontmoetingsplek ook hard nodig. De relatief simpele aanleg van een park kan dus meerdere vicieuze cirkels doorbreken. Want als er één ding is wat hier duidlijk naar voren komt is dat de kansen die je krijgt heel veel te maken hebben met de leefbaarheid van de wijk waarin je opgroeit en de faciliteiten waartoe je toegang hebt.
Majora Carters verhaal is er één van honderden over burgers die bij gebrek aan visie en daadkracht bij (lokale) overheden het heft in eigen handen nemen. New Yorkers klagen namelijk niet graag, zij doen liever. Zij zijn het die de Amerikaanse droom glans geven. De Amerikaanse nachtmerrie is voor de vele bedelaars, d zwervers, de meerderheid van de bewoners van de Bronx flatgebouwen en het jongentje in de metro die om de een of andere reden niet aan slapen noch dromen toekomt.
